روباه نفت خوار،
نهضت ملی شدن صنعت نفت
و تحلیلی حقوقی اقتصادی تاسیسی و معاهداتی بر آن
آیا مذاکرات در این مدت در ژنو، وین، مسقط، پکن، مسکو، نیویورک، زوریخ، لوزان، وین و ....... بین مقامات 5+1 و ایران مطرح بوده و هست؟
یا بین مقامات 4+2 (4 غرب و 2 شرق) در باره ایران؟
نفت و گاز، بعنوان ثروتی ملی شناخته شده و گفته میشده و میشود که متعلق به ملت و ملت حق حاکمیت و استفاده بهینه از آنها را میتواند داشته باشد. به شهادت تاریخ، «مالکیت منابع نفت و گاز، و استخراج آنها» از ابتدا تا کنون در اختیار کشور بوده است،
ولی سوالی که به ذهن متبادر میشود، آیا «درآمدهای... ارزی حاصل از استخراج و فروش این منابع بصورت خام فروشی، استفاده بهینه از این درآمد ها، نگهداری و تعیین تکلیف در مورد آنها»، در سه مقطع زمانی :
1) ابتدا تا 1332
2) از 1332 تا 1357 (کودتای 28 مرداد و قراردادهای تحمیلی 25 ساله)
3) از 1357 تا کنون،
نیز در اختیار کشور بوده است؟
با توجه به همین
خام فروشی ها
ساختار اقتصادی کشور بر اساس برنامه نویسی های سیاسی اقتصادی دولتی وار (نه برنامه ریزی های حقوقی اقتصادی) قبل و بعد از سال 1357 تا کنون به شکلی بنا شده است که اصولا امکان جذب مستقیم این درآمدهای ارزی نفتی و گازی را برای طرحهای داخل کشور با مشکل روبرو نموده و میکند.
چرا کشور حق برخورداری، برنامه ریزی برای این منابع ارزی و استفاده بهینه از آنرا نداشته و ندارد؟
چرا شرکتهای دارای تابعیت انگلیسی (در جرسی) از ابتدا تا 1357 و سپس سوئیسی (در لوزان) از سال 1357 تا کنون، که در سالهای اخیر شرکتهای دارای تابعیت چینی نیز بدانها اضافه گردیده، هنوز نقش نگهدارنده بخش مهمی از این درآمدها را داشته و دارند؟
چرا هنوز، بعضی از وزرای نفتی افتخار می نمایند که از متن قراردادهای جدید نفتی به اصطلاح بازبینی شده در لندن، رونمائی بعمل آورند؟
آنچه مسلم است، بخش مهمی از درآمدهای نفتی کشور، در 18 سال گذشته (مخصوصا در ده سال اخیر تا کنون)، در اختیار کشورهای
«4+2»
بوده و هست. که با توجه به بحران بین المللی بدهی ها که از سال 2008 گریبانگیر آنها و اکثریت کشورها در سطح بین المللی شده، در حال مذاکره بین خود برای استفاده از این منابع پولی بوده و هستند.
آیا زمان آن نرسیده که از وقایع اتفاقیه 62 سال گذشته درس گرفته، و سرنوشت یک ملت و حقوق اقتصادی آن در ارتباط با این ثروت ملی و استفاده بهینه از آنرا، بیش از این به «دیپلماسی سیاسی سینمائی وار بین المللی»، که شباهتی به تصمیم گیری
«4+2»
بعد از 1332، ولی به شکل قرن بیست و یکمی آن در باره بهره وری از درآمدهای نفتی کشور دارد، گره نزده و از مضامین :
مذاکرات خوب بود،
..... خوب پیش میرود،
..... امیدواریم به تفاهم برسیم،
..... به تفاهم نزدیک شده ایم،
.... به توافق خواهیم رسید،
..... توافق جامع نزدیک هست،
..... اراده سیاسی نیاز هست،
و .....
خودداری ؟
و اجازه ندهیم بیش از این،
ملت و حقوق تاسیسی و معاهداتی آن
برای اهداف صرفا
سیاسی
به بازی گرفته شود.
نوزدهم تیرماه 1394 برابر با دهم ژوئیه 2015
—----------------------------------------------------------------------------
راه حل حقوقی تاسیسی و معاهداتی :
برنامه
مگا
اکونومی
بعنوان راه حلی برای خروج از
بحران سیستمیک بدهی ها
مطرح از سال 2008 تا کنون در سطح بین المللی
—----------------------------------------------------------------------------
پی نوشت ها و تصاویر مرتبط :
مقطع زمانی : ابتدا تا 1332
1) از ایوان سفارت شوروی سابق در تهران
—----------------------------------------------------------------------------
مقطع زمانی : از 1332 تا 1357 (کودتای 28 مرداد و قراردادهای تحمیلی 25 ساله)
2) تا ایوان دیگری، در یک کیلومتری شمال این سفارتخانه ها رد تانک ها در حیاط خانه ای مشهود است. کسی در رواق خانه نیست، رواقی که دیوارهایش را شعار مرگ بر مصدق پوشانده است (۱۹ آگوست سال ۱۹۵۳) است. تا 1357 (1979) چه چیزهایی به دست آوردایم؟ در آن زمان بسیاری از گمان می کردند که ایالات متحده آمریکا و قانون اساسی آزادیخواهانه اش حامی ایران در برابر استعمار انگلیس و روسیه است،
—----------------------------------------------------------------------------
مقطع زمانی : از 1357 تا کنون،
3) از 1357(1979) تا کنون در ایوان (بالکن) های دیگر کشورها نظیر سوئیس، چین، روسیه، آمریکا، عمان، آیا «درآمدهای... ارزی حاصل از استخراج و فروش این منابع بصورت خام فروشی، استفاده بهینه از این درآمد ها، نگهداری و تعیین تکلیف در مورد آنها»، نیز در اختیار کشور بوده است؟ و پس از بالکن هتل کوبورگ وین اتریش، نیز در اختیار کشور خواهد بود؟
—----------------------------------------------------------------------------
—----------------------------------------------------------------------------
—----------------------------------------------------------------------------
در ارتباط با مذاکرات موسوم به « 5+1 و ایران» که من آنرا مذاکرات بین
«4+2»
در مورد ایران تلقی کرده و میکنم و نیز قبلا در بالا بدان اشاره نموده ام، بنظر نمیرسد سندی که بتوان از نظر حقوقی نام «توافقنامه» بدان نهاد، بین آنها و ایران، امضاء شده باشد، آنجه در داخل و خارج از کشور منتشر شده متن یک بیانه مشترک به زبان انگلیسی هست که ترجمه رسمی آن به فارسی نیز تاکنون متنتشر نشده است و فعلا هریک از طرفین مذاکره برای امضاء نهائی آن، آنرا می باید به تصویب مراجع قانونی صلاحیتدار کشورهای خود (قوه مقننه) برسانند.
سوالی که مطرح میشود این است که چرا طرفین مذاکره از انتشار متنی که حاوی امضاء طرفین باشد خوداری کرده و میکنند؟
