حسین علیزاده
هنرمند فرهیخته و بنیانگذار مکتب علیزاده
هنر واقعی تاریخ مصرف ندارد
هرچیزی که
«از دل برآید و همراه با آگاهی باشد ماندگار است»
هنر واقعی هیچگاه تاریخ مصرف ندارد؛ هنر هم مدرن و کلاسیک ندارد.
البته می تواند فرم ارائه آن مدرن یا کلاسیک باشد
اما اگر نشناخته ریشه ها را کنار نگذارند
این نگاه که این روزها هم دامن موسیقی ما را گرفته است به موسیقی ضربه می زند
و از ریشه جداست و یک نت آن را کسی به خاطر نمی سپارد
اما بداهه نوازی های امثال لطفی را هم مردم به خاطر خواهند سپرد
و او در ذهن های ما جاودانه است.
به ابد
راز و نیاز
باران
.... بزودی
ابراهیم عماد :
با احساس و عشق به توسعه فرهنگی پایدار موسیقی، و نهادینه کردن حقوقی آن در زندگی اجتماعی اشخاص، ویدئوی مروری بر زندگی و آثار استاد حسین علیزاده، را مشاهده، ضمن اینکه تمام اظهارات ایشان که از دل بر آمده و بر دل نشسته و مینشیند، مواردی مهم از آنها را که بواقع درسی برای همه
هست به اختصار تقدیم حضور میکنم :
» ارجحیت موسیقی بر کلام،
» کارهای من معلم من بوده اند،
» تخیلات من و ذهنیات من تا آخر عمر با من خواهد بود ، بشرط اینکه باهاش کار کنم،
» موسیقی من قطعا در قالب موسیقی سنتی نمیگنجد، بیشتر به خودم رجوع کردم، قطعا این خود زمانهای مختلفی در زندگی داره، فضاهای مختلفی داره و این خود هست که به آدم دیکته میکنه چطوری کار کند.
» آدم کلاس میره، درس میره، دانشگاه میره ، ولی بزرگترین معلم کار آدم، کارهای خود آدم هست. تجربه، شیرین ترین کاره برای یک هنرمند.
» زندگی که شما با هنر پیدا میکنید فراتر از فیزیکی هست که آنرا لمس میکنید.
» با تمام بیش ار نیم قرنی که از دوران کودکی ام گذشته، خیلی جالبه، چیزی در آدم تغییر نمیکنه، ممکنه که فقط و درک و درایت شما نسبت به آن چیزی که در درون شماست عوض بشه، خودم قبل از اینکه نبوغی در کارم داشته باشم و بیشتر احساس دارم و احساس من است که حالا خیلی موقع ها بظاهر ممکنه نبوغی در خودش نشون بده، ولی احساسه که منو می کشونه.
ابراهیم عماد :
برمن و ماهاست که مدنظر داشته باشیم که «حسین» فقط حسین خودش بعنوان یک فرد نیست، «حسین» های فرهنگی هنری که «کلام، هنر و مکتبشان» راوی «حقیقت ها و واقعیت ها» بوده، هست و خواهد بود. ضروریست بعنوان یک شخص اعم از حقیقی و حقوقی (نه فقط یک فرد) در جامعه مورد احترام و از حقوق اساسی فرهنگی اجتماعی اقتصادی و .... برخوردار باشند.
به نام "حسین علیزاده" ؛ قناعت می کنم
به نام آنکه هنر را آفرید
شاید نوشتن این نامه، دشوار ترین و زیباترین لحظه عمرم را رقم می زند.
از روزهایی دور، از کوچه پس کوچه های خیابان خیام تا دبستان حافظ.از خیابان خواجه نظام الملک تا هنرستان موسیقی. از خیابان درختی تا مسیر دانشگاه تهران، از مسیری تا مسیری سیر شد.
از صدها کوچه و شهر و دیار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچه ای به انتظار ماندم و می مانم. چه با شکوه است یاد مادرم و یاد پدرم که برایم خودآموز عشق اند. و چه با شکوه است ستایش آموزگارانی که واژه مقدس هنر را در من دمیدند. سالهاست به پاس حق شناسی شان دل می نوازم و چه بزرگ مردمی که دل می دهند، می سازند و می پرورانند هنرمندشان را.
هنر فراتر از هر مرزی حکایتی است آشنا برای هر انسان. پیام آور عشق ، صلح، دوستی، برادری و برابری. نقشی است تا ابد برای هر دلی که می تپد در دیار من و دیاری دگر. هنرمند در دیار خود ساخته می شود تا بپروراند جهانی را.
موسیقی کهن ایران، طنین تاریخ مردمی است با شکوه. عشق، شجاعت و ایثار از تک تک نغمه هایش جاری است. و افتخار واژه ایست که مردم به هنرمند هدیه می دهند؛ همان طور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار می کنیم، مردم هنردوست جهان نیز به بزرگان ما افتخار می کنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزیز و بزرگم بارها به اوج افتخار رسانده اند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرمشان بود و حالا…
نغمه عشق و محبت و سپاس از دیاری دگر با عنوان و معنی خاص. نه در ستایش من، بلکه در ستایش هنر و هنرمند و چه زیباست نام ایران بر بال هنر، در پرواز از دیاری به دیاری و از مردمی به مردمی. اگر سیاهی جنگ و کینه و نابرابری در دنیای قدرت حاکم است، نغمه های عشق در دل مردم جهان فراتر و با قدرتی جاودانه نیز حاکم است. اگر سفیر سیاسی و فرهنگی کشور فرانسه، هدیه ملت با فرهنگ فرانسه را به سینه هنرمندان بزرگ ما نصب می کند، آن را ارج می نهیم و ما نیز ستایش می کنیم ستارگان پر افتخار تاریخ خود را.
شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همان طور که نزد مردم است، نزد مسئولان، که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند، می بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می شود.
و اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنر پرور و هنر دوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده و تا آخر عمر به آن پیشوند و یا پسوندی نخواهم افزود.
در آخر ضمن تبریک به تمام بزرگان ایران و جهان که نشان با ارزش شوالیه را دریافت کرده اند، خود را بی نیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ایستاد.
با سپاس از تمام مردم هنردوست ایران و جهان
۷ آذرماه ۱۳۹۳
شرفناز
با موسیقی متن حسین علیزاده
شرفناز : «من هم حق زندگی دارم»
ابراهیم عماد :
حق ز یکی از مهمترین حقوق بنیادی هر شخص حقیقی در محیط اجتماعی هست.
درود بر همه دست اندرکاران فیلم «شرفناز» و علی الخصوص «حسین علیزاده» گرامی برای آهنگسازی این اثر.
اطلاعات بیشتر در خصوص :
حقوق اشخاص حقیقی و حقوقی در محیط اجتماعی
حقوق اقتصاد بین الملل و توسعه، و حقوق اشخاص حقیقی و حقوقی
