برات قوی اندام فعال فرهنگی و مدیر سایت الله مزار
حاج قربان سلیمانی، آخرین بازمانده نسل بخشی‌ها
حاج قربان مهم‌ترین بخشی فعال بود. شخصیتش به مانند دیگر بخشی‌ها بسیار زیرک و باهوش بود. هیچ‌کس در جدل لفظی حریف او نمی‌شد. چون در ذهن خود انواع و اقسام کنایه‌ها، ضرب‌المثل‌ها و انبوهی از عبارات نقض داشت. در یک جدل بحثی حتی اگر مطمئن بودید که حق باشماست از این بحث شکست خورده خارج می‌شدید. حاج قربان بذله‌گو بود. بذله‌گوی شیرین و بجا. در جایی که می‌خواست با صدایش پرواز کند بسیار قدرتمند بود و آنجایی که نیاز نبود بسیار نرم و ساده و افتاده می‌خواند. از معدود آدم‌های آن خطه بود که تا آخرین روز حیاتش با لباس قدیمش زندگی کرد. درحالی که بقیه‌ی بخشی‌ها با تغییر لباس و آمدن کت و شلوار، لباس خود را فراموش کردند. اما حاج قربان همیشه لباس سنتی برتن داشت و با همان لباس مرحوم شد. سنتی بخشی‌گری معمولاً نسل به نسل در خانواده‌های بخشی می‌چرخید. پسر حاج قربان «علیرضا» هم خواننده است و هم نوازنده، نوه‌ی او «حیدر» هم خواننده و نوازنده است.
در یکی از جشنواره‌هایی که حاج قربان در فرانسه شرکت داشت، پس از اجرا یک عده موسیقی‌شناس آمده بودند که ملاقاتی با حاج قربان داشته باشند. در میان پرسش‌ها از او می‌پرسند که دوتار چرا دو تا سیم دارد، حاج قربان در پاسخ می‌گوید: «من از این آقایان تحصیل‌کرده تعجب می‌کنم که با این کمالات چنین سوالی می‌پرسند و موضوع به این سادگی را نمی‌فهمند.» پس از این شوک این‌گونه توضیح می‌دهد: «یکی از این سیم‌ها آدم است و دیگر حوا!». این پاسخ خلاصه‌ی بسیاری از مباحث فلسفی و جامعه‌شناسی است: اول اشاره به اعتقادات دوئالیستی که در بسیاری از فرهنگ‌های کهن وجود دارد. دوم سمبلیسم مبتنی بر جنسیت. سوم کنایه‌ای اساطیری و چهارم اشاره‌ای به مذهب. در ادامه‌ی بحث یکی از موسیقی‌شناسان می‌پرسد: «خب، کدام یک از این دوسیم آدم است و کدام حوا؟». حاج قربان دوباره با ابراز تعجب از سوالی این فرد تحصیل‌کرده‌ی فرنگی می‌پرسد: «حوا زاینده است یا آدم؟» پاسخ می‌دهند: «حوا». حاج قربان ادامه می‌دهد: «پس سیم پایین که انگشت‌گذاری می‌شود و مقام با آن نواخته می‌شود حواست. سیم بالا ثبات مقام را ایجاد می‌کند آدم است»
منبع سایت الله مزار
