دکتر علی قاهری

داستان یک دولت خیرخواه!

فرض کنید دولت می خواهد هوای فقرا را داشته باشد، قانونی وضع می کند که افزایش سالانه اجاره خانه های لوکس آزاد است، ولی خانه های غیرلوکس برای افزایش اجاره محدودیت دارند.

استدلال هم اینست که متقاضیان خانه های لوکس توانایی پرداخت مبالغ بالاتر را دارند، ولی اقشار کم درآمد را باید حمایت کرد که پول زیادی برای اجاره نپردازند. در عمل و در بلندمدت چه می شود؟ درست عکس آن چیزی که دولتی های مهربان به دنبالش هستند!

این قانون شبیه این است که سازندگان و مالکان خانه های غیرلوکس را تنبیه کرده باشیم. می توان دید که به مرور ساخت و نوسازی خانه های لوکس بیشتر و بیشتر می شود، ولی غیرلوکس ها کمتر ساخته می شوند و عرضه آنها کاهش می یابد که در بلندمدت به زیان کم درآمدها خواهد بود.

علاوه بر این، انگیزه و حتی سرمایه لازم برای تعمیر و بهسازی این خانه ها وجود ندارد، این یعنی به تدریج کیفیت زندگی ساکنان آنها کاهش می یابد. این روال تعمیر نکردن و نرسیدن به خانه ها آنقدر ادامه می یابد تا آنها تبدیل به خرابه شوند و ساکنانش به جای دیگر بروند (اجاره نشین های مهرجویی را خاطرتان هست؟).

مچنین با ایجاد محدودیت در درآمدزایی املاک و خانه ها، افزون بر زیان مالکان و تولید ثروت کمتر، درآمدهای شهر هم کاهش می یابد و ارائه خدمات اولیه شهری هم با مشکل روبه رو می شود که زیان آن را همه حتی کم درآمدها خواهند دید.

متاسفانه کار جهان قواعد خودش را دارد و فقط نیت خیر کافی نیست.

سه شنبه هفدهم فروردین 1395 / Tuesday 05 April 2016